نوجوانی به جوانی مغرور    رخش پندار همی راند ز دور

نوجوانی که مغرور از جوانی خود بود، از دور در حالی که اسب غرور و خود خواهی خود را می راند به پیر مرد نزدیک شد.

آمد آن شکرگزاریش به گوش    گفت کای پیرخرف گشته خموش

مناجات و ستایش پیر مرد به درگاه خداوند به گوش جوان رسید و گفت:(ای پیر مرد کم عقل خاموش باش و هیچ نگو.)

خار برپشت زنی زین سان گام    دولتت چیست؟عزیزیت کدام؟

ای پسر خارکش!در حالی که با جمع آوری خار می گذرانی،چگونه از سعادت و خوشبختی و عزیزیدم میزنی؟

عزت از خواری نشناخته ای    عمر در خارکشی باخته ای

ای پیر مرد خارکش، تو فرق سرافرازی و پستی را نمیدانی و عمر خود را در خار جمع کردن و حمل خار،صرف کرده ای.

*پیر گفتا که چه عزت زین به    که نیم بر در تو بالین نه

کای فلان چاشت بده یا شامم    نان و آبی که خورم و آشامم

چه عزتی بالا تر از این است که بر در خانه ی تو بالش نمیگذارم و محتاج کسی مثل تو نیستم و هر صبح و شام از تو درخواست آب و نان برای خوردن و آشامیدن نمیکنم.

شکر گویم که مرا خوار نساخت    به خسی چون تو گرفتار نساخت

پیر مرد به جوان میگوید:من خدا را سپاس گزارم که من را به انسان پست و فرومایه ای مثل تو محتاج نکرده است.

داد با این همه افتادگی ام    عز آزادی  و آزادگی ام

خداوند با همه ی تنگ دستی و بیچارگی من، عزت وارجمندی آزادی و جوان مردی را به من بخشیده است.